Kultura

XI Tango Festival – Alegria en Brzeg

Przez

21 czerwca 2018

Reklama

Materiał wyborczy KOMITET WYBORCZY WYBORCÓW PRZYJAZNA GMINA DAMIAN MACHETA

Jedną z wyjątkowych cech tanga jest wielowymiarowość: sztuka, przyjemność, duch współzawodnictwa, leczenie. To wszystko można tam znaleźć.

– Daniel Trenner, Tango Maestro and Revivalist, Northampton, Massachusetts

Reklama - ciąg dalszy wpisu poniżej

Materiał wyborczy KOMITET WYBORCZY WYBORCÓW PRZYJAZNA GMINA DAMIAN MACHETA

Tango jest dziwnym stworem. Intymny kontakt i splątane kroki dla jednych okazują się nieodparte a przerażające dla innych. Obrazując tango, głównie wskazuje się na aspekt erotyczny lecz co ciekawe, doświadczenia tancerzy wskazują na świadomość ciała podobną do yogi lub sztuk walki, podkreślając doświadczenie połączenia i twórczego przepływu.

Co takiego jest w tangu, czego nie można zaobserwować z zewnątrz? Wygląda na to, że ten taniec chociaż jest zmysłowy, romantyczny i intymny wymaga dużych umiejętności i dyscypliny. Są zapaleńcy na całym świecie, którzy potrafią porzucić pracę, opróżnić salon i zmienić zawartość szafy z ubraniami żeby ćwiczyć i tańczyć tango. Chociaż są i tacy, którzy spróbują raz i nigdy już nie wracają kwitując, że jest „za trudne”,

Michael Autrey, niezależny pisarz z Portland w stanie Oregon, wskazał, że doświadczenia w yodze i tangu raczej można odczuć, jak zobaczyć:

„Jeśli spojrzymy na zdjęcie lub obejrzymy wideo zauważymy, że nie sięgają istoty. Nie da się opowiedzieć słowami o bliskim objęciu czy o medytacji. Dlaczego? W tangu i yodze istotą jest kontakt. Tańczymy w kontakcie z podłogą, partnerem, muzyką: i nie odczuwamy tego jako oddzielne elementy ale jako kontakt z całym otoczeniem.”

Odczucie stopą podłogi, ramienia partnera na plecach, nawet odczucie dźwięku jako fali powoduje, że zaczynamy świadomie, zmysłowo odbierać otaczający nas świat. Poprzez rozwijanie naszej percepcji zmysłów, tańcząc możemy doświadczać uczucia jedności w kontakcie z partnerem. Jeśli w ten sposób rozumiemy istotę tanga, jako zmysłowy kontakt a nie ułożone sekwencje kroków, łatwiej nam będzie zrozumieć dlaczego istota tanga jest niewidzialna. Musisz „to zrobić” ze swoim ciałem i dopiero wtedy twój mózg „dostanie” odpowiedź.

Jak to robią tancerze tanga? Jest tyle stylów tanga ilu tancerzy, i jest ciągła dyskusja o właściwej technice oraz jej zastosowaniu. Na poziomie zmysłów tango można porównać ze znaczeniem japońskiego słowa „ma”, które określa przestrzeń jaką daje nam kształt, np. przestrzeń zamknięta kształtem butelki. Nie kroki czy rytm definiują tango, ale raczej unikalne objęcie w każdej parze, które tworzy ich prywatny świat. Podczas moich prób z LMA (Laban Movement Analyst) zaobserwowałem: „To jak tańczymy tango wyrażone jest poprzez rodzaj kontaktu („opakowania”)”.

Co to jest „objęcie”? Co daje kontakt (zawiera „opakowanie”)?

Główny wysiłek instruktorów idzie w kierunku wyjaśnienia w szczegółach różnych odczuć napięcia ramion i klatki piersiowej, czy ostrożnego przeniesienia ciężaru z jednej nogi na drugą. Podsumowując, właściwym „objęciem” w tangu jest dowolne „objęcie” pozwalające odczuć kontakt pomiędzy partnerami.

Dobry kontakt w tangu, niezależnie od stylu w jakim się tańczy, czy interpretacji muzyki, jest tym co przesyła informacje pomiędzy partnerami powodując, że w miejsce odczucia – dwoje, pojawia się odczucie jedności. Tancerze rozmawiają poprzez balans ciała, ale połączenie jest nawet poprzez myśl. Uważam, że określenie „cztery nogi i jedno ciało” właściwie opisuje parę tańczącą tango. Właściwy kontakt pozwala zmienić postrzeganie tanga z praktycznego ćwiczenia, na odczucie przyjemnej rozrywki. W moich rozmowach z ludźmi zajmującymi się leczeniem zauważyłam wiele podobieństw. Na przykład Donna Waks, a Craniosacral Therapist in Washington, DC zauważa:

„Kontakt w tangu sprawia, że przestrzeń pomiędzy tancerzami podtrzymuje energię i kreatywną relację. Podobnie jest w przypadku masażu czaszkowo-krzyżowego, gdzie skupienie uwagi na „obszarach relacji” daje poczucie bezpieczeństwa i zaufania i pozwala na przepływ energii. Podobnie w tangu, tańcząca para przestaje być świadoma tańczonego układu a odczuwa ogromny potencjał i kreatywną energię”.

Tango daje wiele zadowolenia, ale również jest pełne fizycznych i emocjonalnych trudności.

W obu przypadkach: nauka układu i kontakty towarzyskie, nasze wyobrażenia o istocie piękna, wartościach i sile uwidaczniają się na parkiecie. Powiem więcej, wierzę, że tango można porównać z terapiami grupowymi, które pomagają nam przejść poprzez „mętne wody” życia.

„Tantra, Tai Massage, siatsu i Reiki są przykładami sposobów terapii, w których jest konieczność uczestnictwa dwojga ludzi i każdy z nich coś daje i coś otrzymuje. Takie połączenie jest również możliwe w tangu, i potocznie jest przyjmowane połączenie pomiędzy kobietą i mężczyzną, chociaż nie jest to konieczne. Ciasna pętla objęcia dwojga ludzi ma metafizyczną jakość, która jest porównywalna z indywidualnym doświadczeniem uniwersum.”

-Daniel Trenner

Praktyczna mądrość, którą czerpiemy z tanga.

Aby w pełni rozwinąć możliwości, które daje „kontakt”, uczniowie tanga są zachęcani do celowego przekazywania zaufania, pewności, entuzjazmu i wsparcia partnerowi. W ten sposób nauka i praktyka tanga inspiruje do rozwijania umiejętności komunikacji, które mogą być stosowane w odniesieniu do komunikacji werbalnej i niewerbalnej.

„Tango oferuje wyjątkowe możliwości uświadomienia sobie naszej umiejętności zaprezentowania siebie w relacjach z innymi, aby w sposób jasny bez próby dominowania być asertywnym i jak aktywnie „podążać” za innymi, bez utraty własnego „ja”. Tych umiejętności potrzebujemy w naszym codziennym życiu, przede wszystkim w pracy, w bliskim kontakcie z wieloma ludźmi. Poza świetną rozrywką, Tango prowadzi „ukrytą grę”, która wyostrza naszą świadomość i doskonali nasze umiejętności reagowania na otoczenie.

– Ruth Zimmerman, Tango Instruktor, Devon, England

Jeden z moich uczniów lubi opowiadać dowcip: “Jeśli na zajęciach tanga zamkniesz oczy to poczujesz się ja na grupie terapeutycznej”. Niby żart, ale kto z nas nie chce wspierać przyjaciół lub osób, które kocha, żeby czuły się pewniejsze, bardziej kreatywne i zrównoważone? Kto z pośród nas nie chciałby pomóc swoim współpracownikom być bardziej produktywnymi, zrelaksowanymi, i odnoszącymi sukcesy? Dla tych, którzy chcą się uczyć, tango oferuje „jazdę próbną” sprawdzającą nasze umiejętności interpersonalne na sali treningowej, na milongach i innych dużych imprezach tanecznych. (Mówią, że nauka tanga bezlitośnie weryfikuje kandydatów na małżonków. przypis tłumacza). Więcej rozumiemy i dlatego wyraźniej dostrzegamy co komunikuje nasze ciało, i jak te informacje są odbierane przez innych.

Nie zawsze uświadamiamy sobie co komunikuje innym tak zwykła rzecz jak nasza postawa, nie wspominając o objęciu. W Buenos Aires mówią: „Wiesz wszystko o partnerze zanim zrobiłeś pierwszy krok”. Ta refleksja dotycząca kultury tanga odnosi się tak do postawy, jak i do intencji w tańcu. Argentyńczycy znani są z tego, że potrafią godzinami obserwować tańczących, zanim zdecydują się na kontakt wzrokowy zapraszający do tańca. Poza tym, najlepsi tancerze są tradycyjnie opisywani jako mający „dobrą postawę”.

„Taniec jest niewerbalnym sposobem komunikacji nawet pełniejszym od języka. Samą postawą informujemy jak rozumiemy tango, co mamy do zaoferowania, pokazujemy kim jesteśmy teraz, czy jesteśmy otwarci na drugą osobę. Objęcie w tangu w każdej chwili mówi kim jesteśmy i co chcemy przekazać.”

– Faith Greek, Interdyscyplinarny Alignment Specialist, Washington, DC

Tango jest improwizacją, więc partnerzy muszą zachowywać ciągłą uwagę i natychmiast na siebie reagować. Dla tancerzy objęcie stanowi otwarty kanał transmisyjny pozwalający rozwijać taniec poprzez właściwe zarządzanie przestrzenią i muzyką. Jeśli mam świadomość swojego ciała i intencji, sytuacja z parkietu przenosi się do życia poza parkietem. Zauważam, że mój sposób porozumiewania się jest sympatyczniejszy, uczciwszy i bardziej interesujący. Mam jaśniejszy pogląd w stosunku do osób, z którymi pracuję, i z którymi spędzam czas, i dlaczego z jednymi chcę to robić, a z innymi nie. Traktuję to jako naturalne przyciąganie podobieństw i odpychanie różnic. Tak samo na milondze, z jednymi tańczę, a z innymi nie.

Osobiście poprzez tango stałam się mniej oceniająca i mniej podatna na oceny innych. Zrozumiałam, że każdy, włączając w to mnie, ma wyjątkowe i równoprawne spojrzenie i wszystkie one mogą równocześnie istnieć, tak jak nieskończona ilość stylów tanga w harmonii egzystuje na parkiecie. Nie ma w tym zagrożenia dla tańczącej pary, jest tylko większy bądź mniejszy stopień zrozumienia. Wierzę, że w przypadku każdej rozmowy: przy stole, w debacie parlamentarnej obowiązują te same zasady.

Rozwijając umiejętność tańczenia z nieznanymi tancerzami, możemy wykorzystywać umiejętności i odmienny styl partnera i łączyć je w jedno nawet jeśli ma to trwać tylko trzy minuty. Wykorzystywanie wiedzy zdobytej na lekcjach do komunikowania się w pełnym tego słowa znaczeniu wymaga praktyki, którą może być tango.

Odbieranie „pełni” z tangowym partnerem

W procesie uważnej i przemyślanej komunikacji pomiędzy tancerzami, czasami pojawiają się stwierdzenia jak: „czuję połączenie”, „mogę się wyrazić” albo „jestem zrealizowany”, również odczucie połączenia z partnerem, „parkietem” albo towarzystwem tangowym. Myślę, że przytoczone przykłady opisują poczucie pełni, i to poczucie może być siłą, która rozwija naszą świadomość.

„Siła doświadczenia podczas tańca może być analogią. Odczucie pełni w parze, jest dużo bardziej możliwe, niż w pojedynkę.”

– Daniel Trenner

Perspektywa pełni przypomina mi, że niczego mi nie brakuje, że nic „złego” ze mną się nie dzieje. Jako istota ludzka oczekuję, miłości i szacunku tak jak każdy z nas. Ta samoakceptacja na „parkiecie” przynosi wielki spokój i opanowanie na poziomie mojej pracy zawodowej i w relacjach towarzyskich i wierzę, że gruntowne poznanie w tangu roli lidera i podążającego, zmienia te odczucia w rzeczywiste i zauważalne.

Są kobiety, które na milongach tańczą rolę lidera i podążającego, odwracając sytuację braku partnerów (chroniczny brak mężczyzn) na tworzenie równowagi (możliwość partnerowania wszystkim na milondze). Nauka dwóch ról pozwala częściej tańczyć, daje dodatkową przyjemność, rozwija umiejętności, pewność siebie i kreację w tańcu:

„Tańczenie dwóch ról zrobiło ze mnie lepszą tancerkę. Kiedy podążam, jestem uważniej „wsłuchana” w prowadzącego i bardziej zajęta byciem tu i teraz. Jako prowadząca jestem bardziej uwrażliwiona na muzykę i osobę prowadzoną i jestem świadoma wyprowadzania ruchu z centrum. Jeśli jest wieczór, w czasie którego długo siedzę, zmieniam buty i bawię się jako prowadząca ku uciesze niewytańczonych kobiet. W ten sposób, każdy wieczór przynosi mi radość. Dla mnie, jako tancerki prowadzenie i podążanie są różnymi odczuciami.

– Lurie Ann Greenberg, Tai Massage Therapist, Portland, Oregon

Lubię przypominać, że wyrazy „prowadzący” i „podążający”, co podkreśla tradycyjną męską i żeńską rolę, są tłumaczone z jednego hiszpańskiego słowa: improwizować. Rzadko jest przedstawiane szersze tłumaczenie. Wraz z nauką prowadzenia i podążania, uczymy się asertywności i otwartości, mówienia i słuchania, poznajemy czynnik męski i żeński – nie tylko jako społeczny stereotyp, ale w odniesieniu do charakterystycznych cech lewej i prawej półkuli mózgu.

Nie jest zdrowe wyrażanie się tylko poprzez jedną stronę. Wszyscy mamy dostęp do całości, gdy kreujemy chwila po chwili nasze życie. Ciągłe wykorzystywanie w nas przeciwnych energii daje życiu większą wartość. Dobrze jest wiedzieć, kiedy trzeba ciężko pracować a kiedy odpoczywać, kiedy się odezwać a kiedy czekać i patrzeć. Tak więc słowa przestrogi dla tych, którzy chcą interpretować tango, jako szybkie przechodzenie pomiędzy jednym stanem ekstremalnym a drugim: nie jest tak, że tylko ciężko pracujemy albo tylko odpoczywamy. Tango uczy nas nie funkcjonować tylko w skrajnościach, ale utrzymać pomiędzy nimi właściwą równowagę.

To co powiedziałam nie znaczy, że wszyscy powinniśmy tańczyć obie role, chociaż wierzę, że jest to bardzo dobre ćwiczenie. Wierzę, że największym zadaniem każdego tancerza jest osiągnąć większą głębię i bogactwo w tańcu i życiu, i jest to możliwe poprzez równowagę pomiędzy asertywnością a otwartością. Uważam, że równoważenie w nas energii może nawet być konieczne do osiągnięcia w tangu większych postępów. Czy nazwiemy to mówieniem i słuchaniem, czy prowadzeniem i podążaniem, nie jest aż tak istotne.

Jeśli przeanalizujemy całą sprawę, staje się jasne, że nie można dobrze tańczyć będąc tylko asertywnym, bądź tylko otwartym., nie można być częścią, trzeba być całością. Innymi słowy, prowadzący jest również podążającym i odwrotnie. Kobiety, które są zbyt bierne, są uważane za nieśmiałe lub obojętne. Jeden z instruktorów, którego spotkałam w Buenos Aires lubił ostrzegać swoje studentki: „Nie zmieniajcie parkietu w sklep meblowy”. Podobnie, nieuważni mężczyźni są szorstcy i niezrozumiali. Ale kiedy każdy z partnerów wyraża w tańcu dwie energie, bez względu na płeć, nie tylko tańczymy lepiej, ale mamy również wspaniałą możliwość doświadczyć naszą wrodzoną ludzką naturę.

Dla przykładu, kobieta, gdy podąża zgodnie z sygnałem odebranym od partnera, musi jednocześnie być asertywna w każdym kroku, który wykonuje. Podobnie jest z mężczyzną, który nie będzie naprawdę asertywny prowadząc partnerkę, jeśli nie będzie otwarty na zachowanie się jej ciała w każdej chwili. W argentyńskim hiszpańskim jest to określone bardziej jednoznacznie. W Buenos Aires mówi się, że mężczyzna „zaprasza” ją (jest asertywny), a ona „ufa” mu (jest otwarta), lecz również kobieta „wykonuje” krok (jest asertywna), a mężczyzna „odbiera” go (jest otwarty). „Rycerskie” przepuszczenie kobiety przez drzwi jest dobrą metaforą tanga ilustrując zmianę energii od asertywności do otwartości: mężczyzna najpierw otwiera drzwi, a później czeka. Kobieta najpierw czeka, a później przechodzi.

Podejrzewam, że jest więcej przykładów obrazujących transformację energii w tangu. Dobry taniec mobilizuje nas do pełnego fizycznego uczestnictwa, nawet gdy nie jesteśmy tego świadomi, zwiększa nasze odczucie świadomości ciała i przez to zwiększa przyjemność. Wyobrażam sobie takie połączenie w tańcu, w którym nie szukamy już nikogo innego, żeby wypełnić nasze pragnienie jedności i wartości, ale raczej przeżywać naszą wewnętrzną jedność z całą wspólnotą. Życzę tancerzom i nie tańczącym aby dawali inspirację w niezliczonych kontaktach międzyludzkich każdego dnia.

Reklama

Materiał wyborczy KOMITET WYBORCZY WYBORCÓW PRZYJAZNA GMINA DAMIAN MACHETA