Święta Bożego Narodzenia to szczególny czas. To czas magii, ciepła, radości z narodzenia Pana. Szczególnym dniem jest Wigilia, kiedy zasiadamy do wspólnego stołu. Garść utworów autorów Klubu Literackiego Brzeg, a także swoje przemyślenia i porady o tym jakie tematy poruszać, jak być dla siebie dobrym i jak ze sobą miło spędzić czas w święta, zawarła w swoim artykule Romana Więczaszek.
Przy wigilijnym stole powinno być serdecznie i spokojnie. Nie oczekujmy zbyt wiele, w tym roku jest to szczególnie trudne. Dbajmy o świąteczną atmosferę i zróbmy wszystko, żeby uszanować tradycję. To nie czas na smutne wspomnienia, nawet pamię
o bliskich, którzy za niebieską bramą, winna być przesiąknięta wiarą, że czas się nie cofnie. Przytoczmy raczej radosne rodzinne wątki związane ze zmarłym.
„Dlaczego wnuczku, odchodzisz od stołu? To nieładnie”. Nasuwa się prośba – żadnych uwag przy kolacji, przygotujmy się wcześniej, że dziecko nie lubi długo być przy stole. Trudno, zdalne pokolenie, ekran (z ograniczeniem) jest potrzebny. Zorganizujmy raczej jakąś zabawę z nowymi prezentami.
Nawet proste pytanie: „Jak tam w pracy”, może wpędzić obiorcę w złość (bo został zwolniony lub na koncie w banku pustki). Rozmowa z samotnie żyjącą osobą jest szczególnie trudna lub z taką, która odczuwa brak ciepła rodzinnego, kryzys. Nie poruszajmy drażliwych tematów.
Poza tym zróbmy coś dobrego! Tak, jak autor z Klubu Literackiego „Brzeg”, który otrzymał bogatą pierwszą nagrodę (słodko-rzeczową) w konkursie na rymowany żart świąteczny (organizowany przez Brzeskie Centrum Kultury) i jej nie ma… Wręczył podopiecznym Domu Seniora w Brzegu. Akcji dobroczynnych wokół nie brakuje. Zasiądziemy do stołu z poczuciem, że jesteśmy potrzebni. Pamiętajmy o telefonach i życzliwie myślmy o bliskich. Kolacja wigilijna to fenomen w naszej tradycji, to bożonarodzeniowa magia! W ten magiczny czas do refleksji na poważnie i z uśmiechem zapraszają: śp. Janusz Ireneusz Wójcik, Romana Więczaszek, Edward Traka. Wesołych świąt!
„Po świt” (Janusz Ireneusz Wójcik)
Mówisz – lubię czuwać w nocy,
Nasłuchując, czy ktoś nie zawoła.
Płaczące dziecko z sierocińca,
samotny człowiek znad przepaści.
Proszę, zaśpiewaj im psalm o nadziei
i rzuć jak linę na ratunek.
Niech spadający w otchłań uchwycą się
słów modlitwy, a ty trzymaj ją mocno.
Aż po świt.
…………………..
„Postanowienia”
Jeśli szczerze snujesz,
wstaw koniecznie słowa:
proszę, przepraszam, dziękuję.
„Chrześcijaninowi”
Składając pokłon malusieńkiemu w szopie,
daj znak pokoju twojemu bliźniemu, chłopie!
„Smakoszowi”
Ten może mieć przeboje,
kto myli napoje.
„Mniejsze zło”
Nie wiem, czy lepiej stać w rozkroku,
Czy lepiej z boku.
………………….
„Jak ćma” – Romana Więczaszek
Gdy słońce rozgrzeje serca
bliżej mi do Twojego nieba
Nie lubię przydługiego snu
bo żal mi tego wiersza
Gdy lecę prosto do światła
wiem że cię odnajdę
na krańcu marzenia
Oślepieni
ulecimy w słońce
co nigdy nie rozpacza
i codziennie jak gdyby nic
rano do życia wstaje
……………………….
Artykuł: Romana Więczaszek – Klub Literacki „Brzeg”