Przed przeszło 132 laty, 21.07. 1875r., przyszedł, w maleńkim mieście Brzegu, na świat Oskar Moll. Był jednym z dziesięciorga dzieci właściciela garbarni Theodora Molla i jego małżonki Marie. Urodził się w nieistniejącej już dziś rodzinnej willi położonej tuż u brzegu rzeki Odry.
Dzieciństwo
Ojciec Oskara zmarł, gdy ten miał zaledwie 10 lat. Matka jego natomiast była kobietą bardzo energiczną, co z powodzeniem pozwoliło jej kierować fabryką skór po utracie męża. Marie Moll interesowała się w dodatku szeroko pojętą kulturą, była osobą otwartą na świat i na ludzi. Kochała podróżować (zwiedziła m. in. Chiny, Egipt i Palestynę). Najchętniej zabierała w nie swoje wszystkie dzieci. W taki oto sposób poznawał Oskar już za młodych lat dalekie kraje, budziło się w nim zainteresowanie innymi narodami i kulturami.
Bardzo wcześnie odkrył w sobie Oskar zainteresowanie malarstwem. Pewnego razu namalował lisią rodzinę i był swoim dziełem tak podekscytowany, że postanowił wyznać matce marzenie zostania artystą. Ona jednak nie była zadowolona z tego pomysłu i wysłała go na studia nauk przyrodniczych.
Kariera
Oskar jednak postanowił dopiąć swego i po kilku latach przerwał narzucony sobie kierunek. Rozpoczął naukę malarstwa. Przeprowadził się do Berlina. Tam uczęszczał gościnnie na zajęcia słynnych wówczas artystów: Leistiko, Slevogta i Corintha. Uzyskał status członka berlińskiej secesji (grupy zrzeszającej berlińskich artystów).Wkrótce stał się również zauważalnym w świecie sztuki malarzem, liczne muzea zaczęły kupować jego obrazy.
W 1905 r. poślubił brzeski malarz swoją uczennicę Margarethe Haeffner (Marg Moll), z którą rok później wyemigrował do Francji. Zainspirowała go do tego barwność francuskiego malarstwa. Tam, jak twierdził, miało miejsce najważniejsze wydarzenie w jego życiu – spotkanie z Henrim Matissem, najsłynniejszym fowistą (malarstwa o bardzo żywej i oderwanej od rzeczywistości kolorystyce dzieł). Co więcej, małżeństwo Mollów miało znaczący udział w powstaniu Akademii Matisse. Udało się ponadto Oskarowi zdobyć kilka obrazów francuskiego mistrza, a także namówić go do sportretowania swojej żony (ten obraz można zobaczyć dziś w galerii narodowej w Londynie).
1918r. przyniósł Mollowi tytuł profesora, a później dyrektora wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych, którą zamienił, zgodnie z duchem czasu, w nowoczesny instytut. Pod jego kierownictwem stała się ona jednym z ważniejszych centrów kulturowych Republiki Weimarskiej. Wykładali na niej tacy, znani wówczas, artyści jak: Oskar Schlemmer, Johannes Molzahn, Otto Müller czy Hans Scharoun. Kiedy akademię w 1932 r. z powodów oszczędności zamknięto, Mollowie przenieśli się do Düsseldorfu, a w 1936r. do Berlina, gdzie przyjaciel Hans Scharoun wybudował im dom.
Trudny okres
Nazistowskiej władzy twórczość Molla nie przypadła do gustu. Została uznana za pozbawioną wartości artystycznej, a sam artysta otrzymał zakaz dalszego malowania. Jakby tego było mało, w wyniku zawirowań wojennych zaginęło 2/3 jego obrazów. Także większa część jego prywatnej kolekcji dzieł sztuki stała się ofiarą płomieni.
W 1943 r. przeprowadził się Moll do brata Willy’ego, do Brzegu. Tu chciał znaleźć schronienie przed gradem bomb i kul, lecz i na Śląsku nie było bezpiecznie. Kiedy na początku 1945r. wkroczyło tu radzieckie wojsko musiał uciekać. Ostatecznie osiadł w Berlinie.
Kiedy po wojnie ponownie dostrzeżono talent Oskara Molla, a na wystawy jego obrazów zaczęły przychodzić tłumy, był już, niestety, ciężko chory. Śmierć zajrzała mu w oczy 19.08.1947 r.
źródło: Briegische Briefe, Organ der Bundesvereinigung der Brieger